“Opposites attract,” zeggen ze weleens. Ik geef ze (wie dat ook moge zijn) groot gelijk. Maar uit eigen ervaring kan ik hier nog iets aan toevoegen: dit geldt niet alleen op romantisch gebied, maar ook op de werkvloer. Laat ik even een sfeerbeeld schetsen van ons kantoor. Ik zit in mijn vertrouwde hoekje, omringd door planningen en to-do-lijstjes. Een goede spreadsheet is het hoogtepunt van mijn dag. Mijn collega’s? Pure creatieve chaos, go with the flow en tien ideeën tegelijk. Hun beste resultaten ontstaan door veel prikkels en nieuwe uitdagingen.
We kunnen bijna niet meer van elkaar verschillen, mijn ADHD’ers (zoals ik ze liefkozend noem) en ik. Dat kan behoorlijk wat hilarische situaties opleveren (probeer maar eens serieus te blijven als Giulia – die zich hardop afvraagt of ze ADHD heeft – wordt afgeleid door een vlinder), maar ook de nodige uitdagingen. Het is dus zeker niet altijd liefde op het eerste gezicht, meer een kwestie van elkaars grenzen respecteren en blijven communiceren. Net als in iedere goede relatie, eigenlijk.
En wat ook voor iedere relatie geldt: soms worden we gillend gek van elkaar. Nou ja, ik vooral van hen. Zo zit ik deze blog te tikken terwijl mijn collega’s hiernaast collega’s brainstormen over een nieuw event, inclusief vijf zijtakken, twee lachstuipen en minstens drie telefoontjes tussendoor. De kunst van het afsluiten beheers ik inmiddels als geen ander. Al zou een geluiddichte deur ook geen overbodige luxe zijn.
Het lijkt alsof dit nooit kan werken, maar het tegenovergestelde is waar. En dat komt door één ding: Giulia is een ster in de juiste mensen op de juiste plek neerzetten. Mijn vorige werkgever wilde me maar al te graag veranderen in hun beeld van dé perfecte werknemer. “Je moet assertiever zijn,” kreeg ik keer op keer te horen. Spoiler: zo werkt dat niet. Ik word nooit die blije kip die enthousiast voor een groep staat. Net zoals die spring-in-het-veld eventmanager nooit gelukkig wordt van data analyseren.
Betekent dit dat ik altijd veilig in mijn comfortzone blijf? Nope. Juist doordat ik doe waar ik goed in ben, groeit mijn zelfvertrouwen en durf ik grenzen te verleggen. En ja, ik ben zelfs assertiever geworden (dikke middelvinger naar die manager van toen). Ik leer van mijn ADHD’ers om los te laten en te genieten. Zij slepen me uit mijn schulp, ik kap zijtakken af en vertaal hun brainstormchaos naar een helder plan. Soms zie ik ze zelfs een to-do-lijst maken…!
Zo halen we het beste in elkaar naar boven. Dat zorgt niet alleen voor goud op kantoor, maar ook tijdens events. We luisteren naar de behoeftes van onze klant, zien wat nodig is en kiezen hier de juiste personen bij uit. Iedereen doet waar hij of zij goed in is en floreert. En dat merk je: aan onszelf, ons teamwork én aan de events die we neerzetten.
